در سازه­های مهندسی و مطالعه تغییر شکل زمین، کنترل جابجایی­ها از اهمیت خاصی برخوردار می­باشد. بدین منظور لازم است در منطقه مورد بررسی شبکه­های میکروژئودزی ایجاد گردند. یکی از مسائل مهم در شبکه­های میکروژئودزی کشف نقاط ناپایدار شبکه می­باشد. از جمله روش­های کلاسیک آشکارسازی نقاط ناپایدار می­توان به روش تست ثبات کلی و روش مینیمم سازی نرم اول اشاره نمود.  در تحقیقات انجام یافته در این خصوص ، نتایج بدست آمده نشان می­دهد زمانی که بردار جابجایی نقاط کوچک باشد، تعداد کشف صحیح نقاط جابجا شده با استفاده از روش­های معمول آنالیز تغییر شکل کمتر از تعداد نقاطی است که واقعاً جابجا شده­اند. دلیل آن می­تواند خاصیت پخش کنندگی روش تخمین کمترین مربعات باشد.

حال با توجه نتایج تحقیقات اخیر در زمینه کشف نقاط ناپایدار شبکه، ایده­ای که به منظور مقابله با این محدودیت مطرح می­شود استفاده از آنالیز زیرشبکه می­باشد در این حالت شبکه کنترل جابجایی به چند زیرشبکه که شامل یک نقطه موضوع و سایر نقاط مرجع باشد تقسیم می­شود در واقع به تعداد نقاط ناپایدار زیر شبکه تشکیل خواهد شد. در این روش در شبکه کلی در ابتدا با استفاده از روش­های کلاسیک آشکارسازی، نقاط پایدار و ناپایدار شناسایی می­شوند. ­سپس با تقسیم شبکه کلی به زیرشبکه، هر زیرشبکه بطور جداگانه سرشکن شده و نقاط ناپایدار آن کشف خواهد شد. بنابراین ارتباط بین نقاط ناپایدار از یکدیگر قطع شده و اثر پخش کنندگی کمترین مربعات کاهش می­یابد. در این مقاله این روش­ در یک شبکه شبیه­سازی شده و یک شبکه واقعی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل  نشان می­دهد که استفاده از روش آنالیز زیرشبکه در مقایسه با روش تست ثبات کلی شبکه باعث بهبود نتایج در کشف صحیح نقاط ناپایدار خواهد شد. این بهبود در همه حالت­های شبیه سازی شده به طور متوسط حدود 35 درصد است. در مقابل بهبود نتایج روش زیرشبکه نسبت به روش مینیمم سازی نرم اول در حد یک درصد است که نمی­توان آن را قابل قبول دانست. در ادامه الگوریتم­های کشف نقاط ناپایدار در روش­های رایج و روش آنالیز زیرشبکه بر روی مشاهدات یک شبکه واقعی پیاده­سازی شد که نتایج حاصل، در تطابق با نتایج شبکه شبیه­سازی شده می­باشد.