[صفحه اصلی ]   [Archive] [ English ]  
:: صفحه اصلي :: درباره نشريه :: آخرين شماره :: تمام شماره‌ها :: جستجو :: ثبت نام :: ارسال مقاله :: تماس با ما ::
بخش‌های اصلی
صفحه اصلی::
اطلاعات نشریه::
آرشیو مجله و مقالات::
برای نویسندگان::
برای داوران::
تماس با ما::
تسهیلات پایگاه::
بایگانی مقالات زیر چاپ::
::
جستجو در پایگاه

جستجوی پیشرفته
..
دریافت اطلاعات پایگاه
نشانی پست الکترونیک خود را برای دریافت اطلاعات و اخبار پایگاه، در کادر زیر وارد کنید.
..
سایر پایگاه های انجمن


..
:: جستجو در مقالات منتشر شده ::
۳ نتیجه برای فلاحی

غلامرضا فلاحی، اسماعیل دهقان منشادی،
دوره ۷، شماره ۲ - ( ۳-۱۳۹۵ )
چکیده

زمین­لغزش ازجمله پدیده­های ژئوفیزیکی است که رخداد آن موجب جابجایی دامنه­ها در راستای شیب و به بار آمدن خسارات مالی و جانی هنگفتی می­شود. بارش، یخبندان و استفاده نامعقول بشر از طبیعت از عوامل ایجادکننده زمین­لغزش است. ارتفاع، شیب، نوع خاک و زمین­شناسی منطقه و پارامترهای هیدرولوژی ازجمله مهم­ترین عوامل مؤثر بر وقوع زمین­لغزش هستند. حوضه آبریز چالوس با مساحت ۹۲۹,۲۸ کیلومترمربع محدوده در امتداد جاده کرج-چالوس واقع‌شده است. این حوضه به دلیل مشرف شدن به جاده چالوس از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. سالانه از این جاده ترددهای بسیاری انجام می­شود. بنابراین بررسی پهنه­های مختلف از حوضه از دیدگاه پتانسیل وقوع زمین­لغزش بسیار اهمیت دارد. از این رو بررسی پهنه­های مختلف از حوضه از دیدگاه پتانسیل وقوع زمین­لغزش و تهیه نقشه حساسیت زمین­لغزش بسیار اهمیت دارد. در این مطالعه عوامل مختلفی از جمله شیب، جهت شیب، زمین­شناسی، پوشش گیاهی، پارامترهای هیدرولوژی و نوع زهکشی خاک مورد بررسی قرار گرفته­اند. پس از تهیه نقشه­های مختلف از عوامل مؤثر بر وقوع­ زمین­لغزش، از الگوریتم­های هوشمند فازی و شبکه عصبی مصنوعی جهت پهنه­بندی منطقه از نظر خطر وقوع زمین­لغزش استفاده‌شده و سپس نقشه­های پهنه­بندی زمین­لغزش با دو روش فوق تهیه‌شده‌اند. با اعمال روش فازی، ۱/۳۴ درصد از مساحت منطقه دارای پتانسیل زیاد و خیلی زیاد، ۵/۳۵ درصد از مساحت منطقه دارای پتانسیل متوسط و ۳/۳۰ درصد از مساحت منطقه دارای پتانسیل کم برای وقوع زمین‌لغزش هستند. با اعمال روش شبکه عصبی مصنوعی، ۴/۳۴ درصد از مساحت منطقه دارای پتانسیل زیاد و خیلی زیاد، ۰۵/۲۹ درصد از مساحت منطقه دارای پتانسیل متوسط و ۵/۲۷ درصد از مساحت منطقه دارای پتانسیل کم برای وقوع زمین‌لغزش هستند.


غلامرضا فلاحی، محمدعارف دانش لاری،
دوره ۸، شماره ۴ - ( ۸-۱۳۹۶ )
چکیده

انتخاب مکان بهینه یکی از مهم ترین مباحث در آبزی پروری است و نیازمند این است که پایدار و با بهترین رهنمودهای عملی سازگاری داشته باشد. به همین منظور، نواحی ساحلی در استان هرمزگان به عنوان یک منطقه دارای پتانسیل جهت توسعه آبزی پروری بررسی گردید. پژوهش حاضر به هدف انتخاب یک مکان بهینه برای گسترش شیلات و آبزی پروری به طور کلی از دیدگاه معیارهای اجتماعی-اقتصادی، بیولوژیکی و محیط زیستی، با استفاده از رویکرد فازی تاکید دارد. به این ترتیب، بعد از جمع آوری داده­های مورد نیاز، آماده سازی لایه­های موردنظر انجام شد. سپس با توابع عضویت فازی استانداردسازی شدند. لایه­های استاندارد شده فازی با استفاده از عملگرهای فازی در محیط نرم افزار Arc Map با هم تلفیق شدند. نهایتاً نتایج به صورت نقشه­ پهنه­بندی تهیه شد. در این روش ۸۸/۴۰۰۵ کیلومترمربع از منطقه به عبارتی ۱۴% از کل منطقه در طبقه خیلی مناسب قراردارند. نتایج به‌دست‌آمده از تحقیق گویای این واقعیت است که استان هرمزگان از توان بالقوه بالایی جهت توسعه مزارع پرورش آبزیان برخوردار است. همچنین این نتایج نشان دادند که مناطق مرکزی سواحل استان از توانایی بالقوه بالاتری نسبت به دیگر مناطق استان جهت احداث مزارع پرورش آبزیان برخوردار می­باشند.

مهران قبادیان نژاد، غلامرضا فلاحی،
دوره ۹، شماره ۳ - ( ۶-۱۳۹۷ )
چکیده

سنجش از دور فناوری کلیدی برای ارزیابی  وسعت و میزان تغییرات پوشش اراضی است. اطلاع از انواع تغییرات پوشش سطح زمین و فعالیتهای انسانی در قسمت های مختلف، به عنوان اطلاعات پایه برای برنامه ریزیهای مختلف، از اهمیت ویژهای برخوردار است. بر این اساس تحقیق حاضر با هدف، ارزیابی رشد فیزیکی شهر شیراز در طی سال­های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۵ و سپس پیش بینی آن تا سال ۱۴۰۰ و همچنین محاسبه میزان و شدت تخریب پوشش گیاهی در محدوده مورد مطالعه با استفاده از تصاویر ماهواره ای صورت گرفته است. برای دست­یابی به این مهم، از داده های سنجش از دور و سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شده است. محاسبه روند تغییرات رشد فیزیکی، حاکی از این است که مساحت شهر در سال ۱۳۸۸ از ۰۷/۱۳۱۶۰ هکتار طی یک دوره ۷ ساله به ۲۹/۱۷۳۵۰ هکتار در سال ۱۳۹۵ رسیده است. چنانچه این شرایط باقی بماند مساحت شهر در سال ۱۴۰۰ با رشدی ۲۱/۱۹ درصدی برابر با ۵۸/۲۰۶۸۳ هکتار خواهد شد.  ارزیابی شاخص NDVI نمایان کرد که تراکم پوشش گیاهی در شهر شیراز دارای یک روند کاهشی محسوسی است. به نحوی که مجموع پوشش گیاهی خوب و پوشش گیاهی خیلی خوب حاصله از شاخص NDVI در سال ۱۳۸۸ برابر با ۳۷/۶۱۲۸ هکتار بوده است، در حالی که این مقدار در سال ۱۳۹۵ به ۴۷/۴۲۸۲ هکتار کاهش پیدا کرده است که این به معنای کاهش ۱۰/۴۳ درصدی پوشش گیاهی در این دوره می باشد. نتایج پژوهش نشان داد که بین سالهای ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۵ بالغ بر ۱۸۹۱ هکتار پوشش گیاهی و باغات به زمین های ساخته شده تبدیل شده است.
 


صفحه 1 از 1     

نشریه علمی مهندسی نقشه برداری و اطلاعات مکانی Geospatial Engineering Journal